Eerste week in Suriname

Zooo daar zijn we dan, ons avontuur kan gaan beginnen! Na wat spannende weken in afwachting voor ons visum, waarvan we pas 25 maart bericht kregen dat deze binnen was, konden we afscheid nemen van onze vrienden en familie! Dat heb ik ook zeker gedaan, ik vond het fijn om iedereen even gedag te kunnen zeggen voor 3 maanden. Het is toch niet niets, ik uit de polder die nog nooit langer dan 14 dagen van huis is geweest en die zomaar ineens 3 maanden van huis is… Dit zal nog wel even wennen zijn, maar met goed gezelschap van Kelly en nieuwe mensen die ik hier ga ontmoeten komt dat vast goed!

Zaterdag was het dan zo ver, koffers afgeven en afscheid nemen. Wanneer ik op vakantie ga met mijn vriendinnen is mijn koffer altijd te licht en nu ik drie maanden weg ga, is deze 1,6 kg te zwaar. En ja, dit moest of verdeeld worden in mijn handbagage met daarbij wat onnodige spullen (die achteraf nooit onnodig blijken) er uit te halen of 100 euro betalen. Jullie snappen wel waar ik voor gekozen heb hé, ik ben ook maar een student! Daarna nog even wat koffie gedronken en toen was het tijd om afscheid te nemen. Blijft een moeilijk moment.

De vlucht was goed gegaan, ik heb mezelf verbaasd en het lukte me 9,5 uur goed te kunnen vermaken en kregen ondertussen genoeg te eten en te drinken. Top! We werden opgehaald van het vliegveld, waarbij er genoeg mensen waren die ons een taxi aan wilde bieden, maar helaas die hadden wij natuurlijk al! Onze huisbaas Raoul kwam ons ophalen. Het was ongeveer een uurtje rijden en Raoul heeft ons een heleboel verteld. Hij wees ons er vooral op om erg voorzichtig te zijn met wat betreft de ‘’verkeerde’’ Surinamers die hier als ‘’studentenjagers’’ worden genoemd. Nou dat zegt natuurlijk genoeg en als jullie meer uitleg willen zal ik dat geven hoor! Raoul was zo aardig om even met ons te gaan pinnen en de nodige boodschapjes te halen. We werden voorgesteld aan onze beveiliger Callie, die het mooiste leven van de wereld heeft omdat hij de hele dag kan chillen in ze hangmat, af en toe wat klusjes rond het huis doet en ook een beetje op let of er geen vreemde op het terrein komt. Er werd aan ons verteld dat er achter ons huis nog een huis was met 4 andere studenten, jammer genoeg waren zij niet thuis omdat ze bezoek van familie hadden of op trip waren, dus deze zullen we binnenkort ontmoeten! Bij binnenkomst in ons huisje, die overigens voor ons tweeën hebben, was het even lastig om continu positief te blijven, onze eerste indruk was dat het huis best wel vies was. We hadden ook al kennis gemaakt me de gekko, een soort salamander. Je schrikt je dood als je dat beest ineens ziet, wat bij ons ook uitte in gillen en mislukte pogingen om hem te vangen omdat we het vies vonden. Callie hoorde ons en heeft zijn eerste reddingsactie voor ons kunnen uitvoeren, hij had het beestje gevangen en in de bosjes gezet, achteraf blijkt dus dat we deze beesten moeten houden tegen de muggen. Wijze woorden van Kelly: ‘’Renaat, we gaan maar op bed, want nu worden we toch niet positief’’. Dus we zijn lekker gaan slapen, we hebben allebei onze eigen kamer! Oja het eerste grote cultuurverschil is: ze rijden hier LINKS en heeeeeeeeeel eng. Ik ga hier dus niet zelf rijden! we hebben honden op het terrein, ze heten Tarzan en Boxer.

Zondagochtend waren we vroeg wakker, het is toch even wennen dat tijdsverschil. We waren van plan om schoon te gaan maken, tot onze bovenbuurvrouw voor onze neus stond. De stroom viel namelijk een paar keer uit en ze kwam even kijken. Callie was er druk mee bezig en ging ook regelen dat er een elektricien langs kwam. De buurvrouw een Surinaamse vrouw die in Nederland woont, vroeg of we met haar meegingen naar de zondagse markt. Het is echt een hele lieve vrouw en noemde ons als haar dochters haha, grappig, hebben we toch nog een moeder hier die op ons let. Ze vertelde ons veel over het land, de cultuur en ook zij waarschuwde ons voor de studentenjagers. De buurvrouw vertelde ons dat er vaak jonge bosnegertjes rond ons huislopen, hun voorouders komen uit de jungle, zij roepen iedere keer oma. Ze roepen naar buurvrouw om eten. Dus elke dag rond elke etenstijd horen wij: oma, oma oma oma oma! Eerst heel hard en daarna voorzichtig, maar het klinkt toch wel erg dwingend. De buurvrouw woont boven ons, waardoor zij op het randje ten hoogte van onze keuken staan, we zien dan vaak hun benen want ze staan op een randje, we zien nooit hun gezicht. In de middag hebben we ons huis goed schoongemaakt en in de avond hebben we lekker gekookt voor onszelf, gebakken aardappels met sla.

Maandag werden we om 09:00 uur opgehaald door onze contactpersoon van het bureau. Hij heeft ons rondgeleid tijdens de city tour. Hij liet ons verschillende plekjes in de stad zien waar we konden eten, drinken, zwemmen, uit gaan etc. ik denk dat ik nog wel 6 keer een city tour nodig moet hebben, om te snappen waar ik precies ben geweest. Alles is hier eenrichting dus je moet soms anders rijden om ergens te komen en aangezien mijn richtingsgevoel ook niet helemaal geweldig is zal dit nog wel even duren. In de middag hadden we lekker gerelaxt en ’s avonds weer hetzelfde als zondag gegeten, inclusief gebakken banaan!

Dinsdag hadden we niet zo lekker geslapen, omdat de honden Tarzan en Boxer een wedstrijdje gingen houden wie het hardst kon blaffen, en dit hielden zij een paar uur vol.. Kelly had introductie op haar stage, dus ik ben lekker gaan chillen in me eentje. Dinsdag hadden we een huisgenoot ontmoet, zij kwam toevallig langs met haar ouders. In hun huis hebben ze last van kakkerlakken, ik hoop maar dat de kakkerlakken niet naar ons komen……. In de middag hebben we lekker niks gedaan, we merken dat we steeds beter tegen de warmte kunnen en gaan ook minder binnen zitten of minder snel een powernapp nemen. In de avond gingen we bij ’t Vat eten, dit is een café/restaurantje. Hier koos Kelly voor een echt Surinaams gerecht ‘’Pom’’ en ik voor een echt Surinaams drankje, een Parbo biertje (smaakt gewoon naar Amstel bier). Dit was wel even een relaxt avondje.

Vandaag zijn we vroeg in de ochtend naar de vreemdelingendienst geweest. We moesten in bedekte kleding en dichte schoenen, bloedheet natuurlijk. De eerste stempel ging snel, maar daarna moesten we in een andere ruimte wachten om een afspraak te maken om ons aan te melden. Wat een ingewikkeld en vaag gedoe, het lijkt bijna wel op emigreren, maarja we doen alles maar netjes volgens de regels! Hierna zijn we met de taxi naar de hermitage mall geweest om pasfoto’s te maken, handdoeken te kopen en hebben we natuurlijk geshopt…. We waren nou eenmaal in een winkelcentrum en we moesten wachten op de foto’s! Na het ophalen van de foto’s zijn we met de taxi naar een grote Chinees geweest, ze noemen de supermarkt hier de Chinees, dit klonk de eerste keer erg raar, maar went snel. Eenmaal thuis, konden we geen taxi meer zien en hebben we voor het eerst even echt lekker in het zonnetje gezeten en zijn we bijgekleurd! Nu gaan we lekker pasta á la Kelly eten, want zij kookt vanavond :) :) :)

Ik laat snel weer wat van me horen! Maandag begin mijn stage, ben erg benieuwd!

Liefs Renate